همشهری جوان

بسم الله الرحمن الرحيم

1.همشهری منتقد

این هفته یادداشت ها خیلی کم رمق بودن! هر چی بیشتر دنبال جملات «با حال» گشتم کمتر موفق شدم! عیبی نداره! بالاخره یادداشت ها هم بالا پایین داره دیگه. یه هفته خوب یه هفته ام اینجوری!
و اما جملات منتخب این شماره: (صد البته بر همگان واضح و مبرهن است که ما کاری به یادداشت های مهمان نداریم چون ارتباطی با تحریریه ندارن و اکثر مواقع هم سفارشی و خشک و پر شعار هستند!)

*یادداشت احسان رضایی:
همه می دانند ناشر و نویسنده و چاپخانه دار با فتوسنتز زنده نمی مانند. (!)

*یادداشت احسان عمادی:
(حس شنیدن جمله اصغر فرهادی در اسکار، حسی است) شبیه وقتی که همین طور که به سر رسید قسط ها و قبض های پرداخت نشده و کرایه سر برج فکر می کنی، از بالای اشرفی بپیچی سمت شرق و ناغافل زیر آسمان آبی بی لک، سفیدی دماوند را ببینی.
(همشهری منتقد: انصافاً تهرانی ها خوب می دانند که حس «دیدن سفیدی دماوند زیر آسمان آبی بی لک» از داخل شهر تهران یک حس جادویی و منحصر به فرد و غافلگیر کننده و نادره که خود نگارنده فقط یکبار در عمرش چشم برزخی اش باز شده و دماوند را از نزدیک خانه و با چشم غیر مسلح دیده!)

*یادداشت مهدی شادمانی:
شاید اگر من وظیفه[ام] را همیشه می دانستم و پایش می ایستادم، امروز کسی برای وظیفه شناسی اسطوره نمی شد.

و اما گوی طلایی بهترین جمله یادداشت ها می رسد به:
احسان عمادی
برای جمعی بودن حسش! و البته مابقی حس هایی که در یاداشتش یادمان انداخته.

---